A Review Of ปรปักษ์จำนน
เรื่องนี้ดราม่าหนักหน่อย เนื้อหาค่อนข้างกดดัน แต่พระเอกไม่ได้แค้นจนทำร้ายร่างกายนางเอก ตอนแรกก็อยู่กันแบบมันเป็นหน้าที่ นางเอกต้องพยายามไม่ให้พระเอกไม่พอใจเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ ส่วนพระเอกแค่แต่งเพราะย่าสั่งมาเลยไม่ค่อยสนใจ แรกๆก็จะหน่วงๆแต่ก็เข้าใจได้ ตระกูลที่ทำให้ตัวเองต้องแบกศพพ่อกับพี่ชายตัวเองกลับบ้านคงให้ไปทำดีด้วยทันทีไม่ไหวเสี่ยวเฉียวเพียงมุ่งหวังที่จะเปลี่ยนแปลงการล่มสลายของสกุลเฉียว แม้แต่ตนเองต้องแต่งเข้าสกุลเว่ยที่จงเกลียดสกุลเฉียวแทนพี่สาวนางก็ไม่หวาดหวั่นแต่อย่างใด ยังโชคดีที่นอกจากความเหินห่างเย็นชาที่เว่ยเซ่าแสดงออกแล้ว ยามอยู่บนเตียงก็เป็นเช่นน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง แม้มารดาเขาจะเกลียดหน้านางเพียงใดก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยในจวนสกุลเว่ยนางก็ยังได้รับเมตตาจากท่านย่าของเขา
---อันนี้ต้องคอยดูกันต่อไป แต่ที่แน่ๆเราว่า-เว่ยเซ่า-พระเอกเริ่มๆมีใจในเล่มนี้บ้างแหละ ดูออก
ในเมื่อเป็นแบบนี้ พระนางจึงระแวงกันและกันอยู่ตลอด เล่มหนา ๆ ห้าร้อยกว่าหน้าผ่านไปสามเล่ม ก็ยังระแวง เล่มจบแล้วก็ยัง...ยังระแวงจนเราระอา เราจึงอ่านไปได้ช้า ๆ ด้วยความไม่ถูกใจ เพราะไม่นิยมพระเอกที่ลุ่มหลงในรูปโฉมกับรสรักที่ได้จากนางเอก ไบโพล่าร์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย สลับกันอยู่ระหว่างระแวงกันกับขึ้นเตียงกัน พระเอกจะออกแนวชายเป็นใหญ่อะไรนักหนา นางเอกเองก็ไม่น่ารัก ไม่ชวนสงสาร แม้จะเข้าใจถึงเหตุผลประกอบ เห็นด้วยว่านักรบหนุ่มแบบพระเอกก็ควรแล้วที่จะเป็นแบบนี้ แสดงออกแบบนี้ จะไปหาความละมุนละไมในอารมณ์มาจากไหน แต่เมื่อความเรียลมา.
ต่อมายังมีเหตุการณ์ที่เหยียนโจวของนางเอกจะถูกบุกยึด พระเอกมีวิธีช่วยเหลือแต่ยังสองจิตสองใจ พอนางเอกได้ข่าวก็คิดว่าตอนนี้ต้องมีกำลังคนเป็นของตัวเอง จะรอขอร้องให้คนอื่นมาช่วยทุกครั้งคงไม่ได้แล้ว นี่เป็นความคิดที่เกิดขึ้นเพราะยังไม่สามารถเชื่อใจพระเอกได้ ด้วยรู้ว่าพระเอกมีความแค้นอยู่กับตระกูลไม่รู้เมื่อไหร่จะสลายความแค้นได้ แต่ก็มาหาเพื่อขอร้องเว่ยเซ่า และบอกว่ามีวิธีที่ไม่ต้องใช้ทหารของตัวเองเลย พอพระเอกฟังจบท่าทางก็ตกใจในความคิดของนางเอกเพราะมันตรงกับที่คิดเอาไว้เลยทีเดียว พระเอกเริ่มมองนางเอกมากขึ้น แถมนางเอกยังเป็นฝ่ายเสนอก่อนว่า หมานหมานจะซาบซึ้งใจยิ่งนัก ในที่สุดเว่ยเซ่าก็ตัดสินใจช่วยเหลือ ก่อนจากไปสนามรบคืนนั้นได้มาหาเสี่ยวเฉียวคราวนี้ได้ร่วมหอกัน หลังจากก่อนหน้านี้เสี่ยวเฉียวทนไม่ไหวเตะหน้าเว่ยเซ่าไป ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ในที่สุดก็เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้ว การศึกเป็นไปตามแผน ส่วนท่านย่าได้พาเสี่ยวเฉียวไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่แคว้นจงซาน และได้พบซูเอ๋อหวงที่เคยมีความหลังกับเว่ยเซ่าครั้งอดีตด้วย เว่ยเซ่าชนะศึกกับเฉินเสียง ได้ชัยชนะกลับมาตามคาด เสี่ยวเฉียวและท่านย่าเดินทางกลับสกุลเว่ยที่อวี๋หยาง
แต่เหตุใดเมื่อวันเวลาผ่านพ้นไป ท่า���ีโอนอ่อนผ่อนตามของนางกลับไปขัดลูกกะตาท่านโหวเสียได้
เรื่องรักๆ ของ หลินอีเฉินกับเฟิ๋งซ่าวเฟิง
หลังแต่งงาน เสี่ยวเฉียว ใช้ชีวิตในสกุลเว่ยไม่ได้ราบรื่นดีนัก เพราะความโกรธแค้นของพระเอกที่มีต่อปู่ของนางเอกที่ไม่รักษาคำพูด read this ไม่ได้ส่งกองทัพไปช่วยพ่อและพี่ชายของพระเอก จนทำให้ทั้งคู่เสียชีวิตท่ามกลางวงล้อมของศัตรู ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พระเอกของเราปฏิบัติกับนางเอกไม่ค่อยดี รวมถึงแม่ของพระเอกก็ไม่ค่อยชอบหน้านางเอกเท่าไหร่ คอยหาเรื่องกลั่นแกล้งสารพัด ทั้งบัญชาให้พระเอกของเรารับอนุเข้าบ้าน แต่โชคดีที่นางเอกมีท่านย่า ให้ความเมตตา รวมถึงนางเอกไม่อยากให้เกิดเหตุนองเลือดระหว่างตระกูล จึงใช้สติปัญญาใช้ชีวิตเอาตัวรอดอยู่ในสกุลเว่ยได้
นางเอกเป็นสาวยุคปัจจุบันที่อยู่ ๆ ก็ไปอยู่ในร่างของสาวน้อยนางหนึ่งที่กำพร้ามารดา แต่มีบิดาที่รักนางมาก มีน้องชายหนึ่งคนและพี่สาวลูกป้าอีกหนึ่งคนที่สนิทกับนางมาก นางรู้ว่าปู่ของสาวน้อยทำความผิดไว้กับครอบครัวของพระเอกแบบมหันต์ เป็นผลให้พระเอกต้องเสียบิดาและพี่ชายไปตั้งแต่เขาอายุยังน้อย ส่วนตัวนางเองก็ฝันร้ายซ้ำ ๆ ว่าพระเอกแค้นครอบครัวนางมาก และไล่ล้างแค้นจนครอบครัวของนางต่างพากันตายจาก แม้จะไม่รู้ว่าเป็นฝันบอกเหตุหรือเป็นชาติภพก่อน แต่นางก็พยายามฝืนไม่ให้ชะตาดังกล่าวต้องเกิดซ้ำอีกครั้ง
ธรรมเนียมแบบนี้เป็นอะไรที่ขัดอกขัดใจชวนหงุดหงิดพอสมควร แต่ความที่มีเรื่องดี ๆ อื่น ๆ เสริมมันเลยอ่านผ่านไปได้อย่างไหลลื่น
ผลิตเนื้อหา-ลงโฆษณาพื้นที่โฆษณาประชาสัมพันธ์ที่ตอบโจทย์ทางการตลาด เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายที่หลากหลาย
พอใจรักแล้ว ... เสี่ยวเฉียวชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ท่านโหวยอมทุกอย่าง
สิ่งที่ลำบากคือชื่อ.... ชื่อแคว้น ชื่อคน เยอะและคล้ายมาก อย่างตำแหน่ง จงเอ่า จางเอ่า อันนึก็งงไปเพราะนึกว่าคนเดียวกัน จำแต่ตัวหลังไงง เอ่า!
รออ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นปี คหสต เราว่าก็สนุกดีนะ เว่ยเซ่าทั้งบื้อ&ทื่อ แตน่ารักดี รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะยอมรับกับตัวเองว่ารักหมานหมานซะที